Во некое село, наставничката по биологија предавала за гласот на животните. Кое животно рика, блее, лае, вија, ‘ржи и тн. Учениците ги откривале гласовите на сите животни, ама за волкот никако да погодат. Негодувале и наставничката и учениците. Некој рекол дека волкот е како куче и има сличен глас, дека волкот вија или лае, некој рекол дека волкот рика, блее и тн. Никако да дојдат до заеднички заклучок, каков глас има волкот.
Еден ученик í рекол на учителката:
– Прадедо ми е стар човек. Тој знае.
Наставничката поверувала и го замолила да го донеси прадедото да го открие гласот на волкот наредниот час на биологија. Ученикот го повел прадеда си. Го седнал во училишната клупи. Старецот веќе природата го загрозила. Не слушал, окелавел и без влакно коса на главата. Слабо гледал.
Наставничката го прашала за помош стариот дедо.
– Треба да поможиш по биологија, да го откриеш гласот на волкот! Каков глас има волкот? Рика, лае, вија, ‘ржи, блее?
Старецот не одговорил. Гледал насмеан и подзинат. Наставничката го повторила прашањето, а старецот бледо гледал во таванот. Наставничката го прашала ученикот, правнукот на старецот.
– Што го донесе старецот? Не знае ништо. Го загубил памтењето. Нема да поможи.
Ученикот рекол.
– Може јас да го прашам прадедо ми?
Наставничката се согласила, а ученикот се доближал до прадедото и на глас прашал:
– Дедо, од кога немаш онадено дунда?
Дедото се поднасмеал и, како од пушка, со сиот глас, викнал:
– Оу, оууу, одамна!
Ученикот се свртил кон учителката и рекол:
– Слушнавте, дедо ми знае каков глас има волкот?
