Позајмил Пејо од комшија, чорбаџија, казан да свари сапун. Го задржал подолго. Стопанот не го побарал и Пејо решил да не му го врати, ако може. По два-три месеци отишол Пејо кај чорбаџијата и му однесол едно малечко котленце, зборувајќи:
– Повели, чорбаџи. Котленцево ти го роди казанот што ми го даде да се услужам.
Чорбаџијата ја погледнал чорбаџиката. Се насмевнал скришум и го зел котлето. Кога Пејо заминал, чорбаџијата и вели на жена си:
– Го виде Пејо будалата? Казанот родил котле!!!
– Кога е будала… – промрморила жената и го клала котленцето кај другиот бакар.
Минале други три месеци, Пејо му донесол друго котле што му го родил казанот. Чорбаџијата го прибрал и не помисли да го прибере казанот, чекајќи секои три месеци да му раѓа котлиња.
Арно ама, наместо да донесе Пејо трето котле, дотрчал еден ден сиот задишен и ,,уплакан,,. Му рекол на чорбаџијата дека казанот, “Бог да го прости”, умрел сношти.
– Како бре едепсаз, можел да умри казан? – се развикал чорбаџијата и нарипал да го тепа, но Пејо му се откинал и мирно му одговори:
– Ами како можеше казанот да раѓа котлиња? Тој што раѓа и што се раѓа и умира. И ете, и казанот дури му беше за раѓање – раѓаше. Му дојде денот за умирање, и умре. Има ли нешто попросто од тоа? Што сум тука јас крив?
Чорбаџијата не можеше да порекне и му го оставил казанот на Пеја за две мали котлиња.
