СПОМЕН

 

Љубовно писмо читам.

Спомени, радости ми нуди.

Младоста ко на дланка ја гледам.

Воздишки се редат и си велам,

животот отвора очи.

Мома гулабица бела

ајде заборави ако можеш.

Па, затоа велам смеј се,

палавко биди и душа слади.

 

Киро Јонзоски,

пензиониран професор

Loading