Љубовно писмо читам.
Спомени, радости ми нуди.
Младоста ко на дланка ја гледам.
Воздишки се редат и си велам,
животот отвора очи.
Мома гулабица бела
ајде заборави ако можеш.
Па, затоа велам смеј се,
палавко биди и душа слади.
Киро Јонзоски,
пензиониран професор