На мајтапчиското катче ги нема стриковци Рампо и Цане. Акнати се на по ракија – две.
– Ги полнат “акумулаторите” да има со што да се драпаат – се жалаат еден на друг двајца пензионери.
– Без нив, ко бездуша сме. Грдо! И денов не врви?
– Чути, ние за волците, а тие евеј на врата.
– Кај сте мајката. Не остајфте сираце, ко без ѕиври сме! Без драпачки ко без душа сме…
– Ви изгоре таквото за нас. Ко поучени и покурнази, ко Итар Пејо, бевме еден кај наш другар. Му се снеарнило.
– Ај Цане, отпетла ја. Гледаш купчево стана митинг.
– Не ме оставаш да го стокмам мајтапот. Демек, нашио другар од ко снеможил, ја пратил жената кај доктуро. И рекол: Че му кажиш со кротко шо ме боли, а тој да препиши лекој, за побрго да оздравам…
– И, шо напрајла жена му? – прашаа сеирџите.
– Доктор и рекол: ,,Невесто, овде има напишано лек да не кашла, да не му се дуја стомакот, да не го боли глата, да не му тропа срцето, порајат да се олеснува и лек да му пеј бимбилот”…
Жената му кажала што порачал докторо.
– Шо рекол тој, баго?
– Ништо, ама по некој ден пак ја пратил кај докторо и í рекол дека лекот за бимбилот не му помогнал.
– Е, оти?
– Бимбилот не пејл, само лежел на јајца…!
