Можеби нема друг спорт освен фудбалот кој од создавањето се прошири на цела планета и стана “заеднички јазик” на сите нации. Секому се познатите општи правила, радоста и тагата при постигнувањето гол. Аплаузите и свирежите ги заробиле умовите на многу прилепчани кои далдисале по овој спорт.
“Најважната споредна работа на светот”, го постигнува профитабилниот зенит. Носат богатство договорите со спортските марки, трансферите од стотици милиони евра. Наместо за клупска и репрезентативна слава, се игра за пари и лично издигнување да се стигне до попрестижен светски клуб.
Не било секогаш така. Ентузијазмот и љубовта ги победувале границите на немаштијата. Спонтано се собирале другари запалени по “бубамарата” и формирале маалски тимови. Се натпреварувале меѓу себе, без поени или пропишана лига. Фудбалерите се снаоѓале и во најлоши времиња. Со импровизирана опрема играле за лично задоволство и задоволство на публиката. Тоа се гледа и од фотографијата, стара повеќе од половина век. Сигурно никој од играчите не мислел да игра во странство. Најдалеку “нишанеле” со умот кон тогашните југословенски топ четири тима, Партизан, Црвена Ѕвезда, Хајдук и Динамо. А и правилата не дозволувале играч помлад од 28 години да замине во странство. Затоа играле без пари, дриблале, шутирале само да приберат повеќе публика, за да биде побурен аплаузот што им ги полнел срцата и ги мотивирал за натамошни триумфи.
