Во гладна година во Мариово имало малко леб. Пројо се чудил, чудил, како да ји израни децата. Отиде при Рушид – ага ву кавадаречко и му вика: -Аман, Рушид-аго, една нива сум ја изорал на пет рала, ама семе немам да ја посеам. Те молам да ми дајиш 20 бучука семе да ја посејам нивата. Шо че се роди, упола ќе делиме.
Рушид- ага му дал 20 бучука жито, а Пројо си го појаде со децата житото!
Дојда марта и Рушид-ага пита.
-Е, Пројо, како је пченицата шо ја сејаме заједничката ?
-Арно, арно! Господ од лошо да ја чува. Има једен амбар да нап’ниме
Дојда мај месец, а Пројо го стра од Рушид-ага да му кажи, оти ја изеде пченицата. Тераја, тераја, а Рушид – ага немаше челад. Оде Пројо при негов ќаја и му вика: ,,Јаз ја изедо пченицата зимоска. Децата си израни. Како да му кажа на Рушид – ага?. Че ме отепа!
Пред да му кажи, некој му рекол дека бегот е на голем ќеиф, оти му се родило дете.
Оде Пројо кај бегот. Тамо биле и друзи бегови кои џумбус правиле. Рушид – ага му вика на Пројо.
-Бре, како је таја пченицата?
-Рушид – аго, детето што ти го дал Господ, да ти го поживеје. Јаз децата си ји израни со та пченица. Да не беше та, че да ми умреа децата
Рушид – ага се насмејал и рекол.
-Пројо ќе опе, Рушид – ага ќе јаде! Простено нека ти је!
