ТАА Е…

Таа е првата прегратка

што ќе ја

сетиш,

од нејзината утроба

кога ќе се одвоиш,

капката топло млеко

што ќе го испиеш,

првиот здив штом ќе

го издишеш.

Таа е првиот збор

што ќе го изговориш,

раката што ќе те

крене кога ќе паднеш,

белото шамивче очи

што ќе ти избрише,

тагата од првата

љубов да си ја

ослесниш.

Таа е насмевката на

матурската вечер

кога ќе заминеш,

горда на твоите

дипломи дома кога ќе

ги донесеш,

поддршка и првото

оро на твојата свадба,

и рацете што твоето

прво дете ќе го

прегрнат.

Таа е столбот

на твојот живот,

вечно исправена,

кога те дочекува и

испраќа,

со очи океани полни,

но сепак насмеана,

за не видиш колку

многу ја болат

заминувањата.

Таа е сé она што не

можеш во песна да го

опееш, во слика да го насликаш,

во животот исткаена,

во вените источена,

низ твоите деца во

иднина продолжена.

Таа е.. таа е .., онаа,

која секогаш ќе те

сака,

последната мисла кон

тебе и твоите деца.

Таа насебично

секогаш ќе се дава,

таа е… таа е твојата

МАЈКА.

Снежана Паноска