Во наше Мариово, шо се вели, ушче не родéни ги женéле синовите, баи, абе со непни 15-17 години. Му зимале невести 10-15 години постари да му се најдéле на мајка, на татка.
Вака разговараат двајца пензионери во светилиштето за драпачки и мајтапења. Едниот бил градски, како што рече, а другиот од мариоец.
– Од Марио си бил. Од кое. Од нашево, од битолсконо или од кавадаречко. Како ти је името, праша градскиот?
– Тоа шо се три е заради опшчините, баи. Името ми е Дано, бе даскал, од нашето салам Марио, отаде река.
– Не сум бил Марио, дали сите три зборува исто или се ко во Македонијава, секој си тера свој збор?
– Не се веле својот збор, туку секој си зборуа на својот дијалект. Така и јас. Кога оде на работа, на учениците им предавав на македонски литературен јазик.
– Еј, лујџе, кроце, ќе испадни ко да не сме едно, им влезе во муабетот стрико Цане.
– Ништо лошо не рековме. Од дијалектите се прави литературниот јазик. Не биди чешитлија, баго.
– Оти да не бидам чешитлија?
– Оти ти си драпач. Не си просветен работник. Ете затоа Цане!
– Ако си даскал, издаскали некој чешит. Глеш сите чекаат подзинати.
– Ка шо реку, моите предедовци многу рано и женîле своите сино’ви, мене дедовци. Децата му биле овчари и говедари. Еднаш недîлно си идîле дома. Други на два месîца, на промîна.
– Шо прајле невестите за она работа, а?
– Си чекîле. Една се пожалила на мајка и дека на зетот ич не му текнувало за онадење.
– И, шо и рекла мајка је?
– Черко, черко, јас че ја нарîда. Кое време си иде зетот?
– Во недела, кај зората, мајко.
– Коа че тропне портата, че легниш мртва болна. Че викаш, че умра, мажу, че умра, мајка да вида. Тој че ги викне комшивките да те чуат, че дотрча кај мене, а јас знам шо му требе.
– И, така било, а даскале?
– Зетот коа без душа отрчал кај баба му и ошче од порта свикал: ,,Бабо, бабо, бргу жената ќе ми умре, помагај,,!
– Има ли жени собрани да а чуаат, зете?
– П’на е куќата бабо, кажуј шо да права, шо да чина!
– Вади го то меретниот и не бери гајле, кај тебе и кај мене е лекот, зету, му рекла бабата и почнала да се протега и да се потсмевнува.
– Даскале, го нашле лекот?
– Ами како, на зетот дури му било убо на душата, м’чел. Коа се олеснил на цел глас извикал: -…Ах, мајката ваша женска. За черкати ми го кажа лекот бабо, за татка не ми го кажа. Си го испуштив татка само за еден еб, бави исавот женски, бави!
ДДБ
