– Кај си тргнал бе Спасе,
– Шо прашаш, ко да незнајш, кај одат прилепчани во сабота.
– Ааа,на пазар. Си поранил.
– Така ти се чини. Ти си се забаил.
– А бе почекај и јас сум за таму. Не брзај толку, че ни ги земат парите, не се сакалдисувај. Шо имаш за купување?
– Шо не. Прво кај Филипо, месото да го капарам. Таму до десетина сато, после можиш само муабет да си прајш.
– Кај него и муабето е сладок.
– После му влегуваш кај зарзавато. Шо нема сега, пиперки, домати, крастајци…
– И крастајци купуваш?
– Ги делкам со солца и ја лизгаат ракијата.
– Лизгањето поарно ти е со криви или прави или не одбираш, шо че дојди.
– Шо си запнал толку за крастајците. Крива, права – ракијата не одбира какви се.
– Не ми е гајле за ракијата, туку за тебе. Да не имаш ти мака од кривите.
– Ова ми мириса на сајкал. Тебе бесо те ватил, а мене глата да ми чади. Види колко ми е писулчево, ако заборам нешто, можам влечката да ја кркам .
– И список си носиш?.
– Саботен. Види колкав е .
– Е голем е, ама знај сната шо прај. И е страв да не залидаш, та после ни влечката не ти помага. Ама че се снајдиш, не си черашен.
– Прав си. Туку не ми се чкива добро. Види шо пишува кај шеската, да не грешам, после че ме носиш на душа. Прочитај ако гледаш поубо.
– Дај ваму, чорца еден?
– Читај,
– Праз!
– Како, како прочитај уште еднаш?
– Праз бе, праааа… не бе…
– Ај здраво, крастајцо една.
Џага Дур
