Додека исчезнува градската бања, се памети дека уникатно било одржувањето на хигиената на граѓаните до 1981 година, кога поради дотраеност се урна дрвената конструкција на шадрванот во женскиот дел, а неколку години подоцна падна и машкиот дел. Инаку, капењето со врела вода загреана на дрва имало ред. Првин било парење, после триење и на крајот капење со сапун – самовар. Тоа се практикувало еднаш неделно пред половина век и повеќе, додека градот немал водовод и канализација.
Уште траат пријатните спомени на семејното капење. Многу народ се слевал кон бањата особено во сабота. Се чекало ред со торбите со облека, ќесе за триење, крпи, канче за потурање и други реквизити за капење. Градските повозрасни жени ги носеле снаите и младите невести во четврток. Невестата ја триела свекрвата, старосватицата, нунката. Паѓале резил мајтапи на сметка на невестите, кои се црвенеле.
Бањата беше споменик на културата од 1958 и 1989 година. Се токмеше да се претвори во галерија.
Сопственици биле Илија и Крсте Арсоски и Методија Ристески – Бањарот. Ја купиле со “суво злато” од Турци во 1921 година. Со Законот за денационализација, државата ја врати на наследниците на старите сопственици кои ја продадоа пред десетина години.
