Додека се прибираат псоледните картони тутун кај откупувачите, сликата демонстрира проценка на тутунот меѓу двете светски војни во монополот. Предавањето на родот се следело од бурното око и на проценителите, и на сопствениците, но и на “сеирџиите”.
На прилепчани тутунот им е во крвта. Од дедо прадедо се “задоени” со тутунскиот катран. Предавањето на родот претставувал домашен празник, зашто потта од целогодишниот напор се ставала на канатар. И тогаш, како сега, тутунот се ценел според мостри. Помалите листови со златна боја биле поскапи, а поголемите не биле толку ценети.
Како и да е, било и ќе остане дека оној кој продава смета дека родот го дал евтино, а оној кој го купува платил скапо и “не му излегува есапот”. И тогаш, и сега, државата се обидува да направи ред.
