По ослободувањето, некој Арнаутин од селото Алданци се оженил на возраст од седумдесетина години. Зел млада анама на 18 години. Ја платил со злато. Дал жолтици колку што имала години. Тој престар, а таа премлада, немале заеднички онакво в постела. Им идело во различно време.
Да го засили мерако и да и напрај ќеф на анчето, побарал лекарска помош. Старио потпрашал пријатели, а тие го пратиле кај докторот в град. Старио му раскажал на докторо, а овој му ветил да му поможи колку што можи. Арнаутино навалил, извадил жолтици да му плати, а докторо рекол:
– Ќе пробаме!
– Ако е за пари, че го купам уште 10 чупи.
Докторо го фатила антисимпатичност и си велел – ,,Л,угушко да купува робинка за пари,, – па му рекол:
– Че ти дам медицина, таман да свршиш работа со анчето.
– Така доктуре, кој има пари, има и жени!
Доктуро, наместо да му дај рибино масло, му дал рицинус.
Арнаутино го испил илачо со задоволство.
– Че се качам на коњо, че слезам во дворо од коњо и че се качам на анчето – рекол старио и заминал.
Било летно време, жешко. Отко минал половина од пато, на старио зоврел стомако. Го терал коњо, држ таму, ваму и само што стигнал во дворо, се поткренал од самаро да слези и се истурил одзади. Ги наполнил бечвите. Сиот полн до чевлите, смрдел, корнел и комшите го сетиле. Отишол в пондила на чистење. Се преоблекол, а постраните алишта и чевлите ги закопал в земи.
Доктуро го чекал да се јави. Го немало извесно време. Го фатило страв да не ,,крши,, глата и да одговара за старио.
Отко се оправил од дрскосерецо, арнаутинот отишол кај доктиро и му рекол:
– Тој илачо беше многу силен. Кога стигнав во дворо изби одзади. Не дочекав да се качам на анчето. Ако дочекав и ако избиеше напред, ќе го расипев анчето.
Доктуро му дошло олеснување, оти е здрав и со подсмев му рекол.
– Чорбаџи, требало да бидиш малце пострплив.
– Грешив, многу. Го мислев како че качам на анчето, голема е лакомоста – завршил Арнаутино и појче не побарал лекарска помош.
