Живееле двајца браќа ко сите живи луѓе. И тие купувале сол. Им се видела солта скапа, та гледајќи како расте житото, решиле да посеат и сол и да не даваат пари. Намислиле и направиле. Посеале цела нива сол, но на големо чудо, не никнала.
-Белки семето не чинеше годинава – си рекле браќата.
Идната година посеале друго семе, поодбрано, но и тоа не никнало.
Исто и на третата година.
Си рекле браќата дека нешто го јаде семето во земјата, што не никнувало. И отишле на нива да видат што може да го јаде.Копале и случајно удриле на една змија.
-Еве го штетникот – радосно извикале браќата во еден глас.
За да се уверат дека змијата го пропасила семето, едниот брат му рекол на другиот.
-Чекај, ќе ја лизнам змијата, да пробам дали е солена. Ако е солена, значи таа го јаде семето.
Кога се наведнал, змија ко секоја, го укасалала за јазикот.
Од отровот почнал да стенка, да офка и да се грчи од болки и тежини и да фрла пена од устата. Здравиот брат се видел во чудо и го прашал укасаниот што сака да касне. Извадил од торбата лен и му подал, но тој ни да го помирисал.
-Белки сакаш лук, брату – прашал здравиот и му дал главиче лук.
Болниот и него не го помирисал. Го качил на магарето и го однесол дома да го лекува. Свикал бајачки да му бајат, го пеел попот за здравје, па го понадувал со разни понади, но немало лек.
-Кога ни тиква не јаде, значи болеста е неизлечива – утврдила една од бајачките.
Го свикале Пеја Итроманецот.
-Ако и тој не најде лек, отиде човекот. Му нема спас – рекол еден од селаните.
Пејо го разгледал болниот, ја разбрал работата, па им рекол.
-Тешка болест, ама ќе се обидам – и го побарал ножот што ги колат маториците.
Го наострил од плочата под огниште и му го даде на брат му.
-На, и пресечи му ја главата, да се спаси телото. После јас друга ќе му турам, ако остане жив – рекол Пејо.
Мавнал братот и му ја отсекол главата на болниот брат. Почекале сите околу трупот. Бидејќи тој без глава не мрднал, Пејо немал зошто да му клава друга глава на мртвото тело.
