– Еј, тебе ти викам, ме слушаш.
– Шо туку се дериш бе Митре. Не си в село, вовци. Ова е град, културно место.
– Сета култура во Прилепов. Ај да слушнам еден грам култура.
– Слушни два грама, да не викаш да не врајчаш… Џабе, тебе тешко ти влегува. И со такво да ти пика чоек, че си останиш ист.
– Ако е така, нејчам да се мачиш. Убав сум си ваков. Туку знајш зошто те барам.
– Ајде кажи, ама културно.
– Најкултурно, аран-таран ми требаат 100 евра на заем. Че ти ги вратам брзо.
– Кој умрел?!
– Јонче од Бучин, каква умирачка бе? Тебе пари ти барам …
– Шо чоек беше, за греота, ами сега Јончејца.
– А бе ти си за греота, почна да бладаш. Јас тебе пари, а ти мене умирање! Шо ти стана?
– Ништо, то ти е исто.
– Како бе исто, не туку се лади со мене. Пари и умирање?! Да нé не си здрав?
– Поздрав, здравје. Јас тебе пари на заем да ти дам? То се умрени пари! Јасно сега?
– Немаш поверење, ме знајш ебаго, зборо, збор.
– Дека те знам, де?
– Сега ми е јасно шо култура гратска имаш. И да измрдаш, и да навредиш. Колку сакаш мрдај, не се врејџам. Туку дај 100 евра на заем, слушна!
– Кој умрел?!
