Блажени мигови летаргична замреност
во висини блиски ме носат радосен сет
дур опиен мислам за појниот јазик мајчин.
И убавина и тегоба, вткаени во дни живи,
небо што крепат меѓу сé и ништо,
збор личен, сакан, јазикот мој ми дари.
Се кудам себеси за небрежноста слепа
на небитни дела вредност што сум дал,
глаголејќи го живо убавиот јазик свој.
Крај сознание дека поважен од сé ми бил,
и свесен, само потсвесно него сум го знаел,
без напрег буден дека друга вредност немам.
Творецот, лик што му даде и поен го крена,
на светов најмил ми е, душевно божество мое,
за кого наклон и почит бескрајно голема имам.
Замагленост зла од прекриени очи тој симна,
Климентов дух дари, погледот светло да зрачи.
Благоја Јованоски
